Jakie papugi można trzymać razem?
Papugi w stadach jednogatunkowych i wielogatunkowych
Papugi to zwierzęta społeczne, które do udanego życia potrzebują kontaktów z innymi osobnikami. Przez większą część roku papugi żyją w stadach. Wraz ze swoimi współtowarzyszami przemieszczają się, żerują czy nocują. Niektóre papugi (np. amazonki, konury, ary) całkiem dobrze dogadują się z przedstawicielami innych gatunków, inne (np. żako) nie są raczej skłonne zaakceptować „obcych”.
Elastyczność w relacjach społecznych u papug jest związana z naturalnym środowiskiem ich życia. Ptaki, które żyją na terenach zamieszkiwanych przez wiele gatunków, muszą nauczyć się w zgodzie koegzystować z innymi ptakami. Podobną zależność można zaobserwować w warunkach domowych. Z pewnością łatwiej będzie dzielić dom papugom, które w naturze żerują czy nocują w stadach wielogatunkowych. Kandydatów do grupowego mieszkania warto poszukać np. wśród papug południowoamerykańskich.
Łączenie papug w domu – dobre i złe połączenia
Jakie papugi mogą być razem w wolierze? Utrzymywanie papug w grupach wielogatunkowych wymaga sporej wiedzy na temat osobowości, wymagań i preferencji poszczególnych gatunków i osobników. Z pewnością nie da się więc stworzyć żadnej listy gatunków papug, które można trzymać razem. Sprawę zawsze warto przeanalizować indywidualnie. Przy łączeniu papug trzeba wziąć pod uwagę następujące kwestie:
- przestrzeń – do grupowego utrzymywania papug znacznie lepiej nadają się woliery niż niewielkie klatki. Na większej przestrzeni papugom łatwiej jest wygospodarować miejsce tylko dla siebie i w razie potrzeby odseparować się od pozostałych ptaków. Papugi mogą wtedy wspólnie koegzystować, nie zakłócając sobie wzajemnie spokoju.
- liczebność grupy – najlepszym rozwiązaniem jest łączenie ze sobą grup składających się z kilku osobników jednego gatunku. Mimo życia w tym samym środowisku na ogół zachowują one pewną niezależność. Papugi utrzymywane pojedynczo, które nawiązały silną relację ze swoim opiekunem, mogą potraktować nową papugę jako rywala. Z kolei utrzymywanie razem par lęgowych (zwłaszcza na małej przestrzeni) może prowadzić do konfliktów, a nawet otwartych walk w porze rozrodu.
- wielkość – ara z papużką falistą? To dosyć ryzykowne połączenie. Jeśli między papugami dojdzie do konfliktu, mniejsza z nich będzie narażona na śmiertelne obrażenia. Warto więc dobierać papugi pod względem wielkości.
- wiek – najłatwiej stworzyć zgodną grupę młodym papugom, które od początku przyzwyczajają się do wspólnego życia.
- temperament – nie zawsze dobranie papug jedynie pod względem wielkości jest dobrym pomysłem. Często zdarza się, że papugi pozornie pasujące do siebie mają zupełnie inną osobowość. Tak jest choćby w przypadku rezolutnych i nieco zawadiackich rozelli oraz spokojnych, nieśmiałych nimf, którym trudno się dogadać.
Po czym poznać, że papugi się nie dogadują?
Wbrew pozorom nie zawsze łatwo jest zauważyć, że papugi nie czują się w swoim towarzystwie komfortowo. Papugi na ogół nie prowadzą ze sobą otwartych walk. Znacznie częstsze są sytuacje, gdy między ptakami toczy się cicha „wojna psychologiczna”.
Mniej asertywne ptaki po prostu starają się unikać jakichkolwiek interakcji z przebojowymi towarzyszami. Zwyczajnie się więc wycofują. Na pierwszy rzut oka ptaki żyją więc w harmonii. Ale gdy przyjrzymy się bliżej, z pewnością zauważymy, że zastraszone pierzaste zwierzaki rezygnują ze swojej aktywności. Niechętnie się bawią, mniej wokalizują, większość czasu spędzają na jednej żerdzi, jedzą w pośpiechu. Starają się nie zwracać na siebie uwagi. Gdy zaś zbliżają się do nich przedstawiciele innego gatunku, starają się jak najszybciej oddalić. Takich sygnałów z pewnością nie powinniśmy lekceważyć. Nie warto skazywać ptaków na ciągłe życie w niepewności i strachu. Jeśli nie są w stanie się porozumieć, lepiej je rozdzielić, by mogły odzyskać pełną radość życia.